Hillegersberg inspireert bekroonde auteur Elvin Post

‘Meet & greets’ met schrijvers zijn ontzettend leuk. Op deze manier heb ik misdaadschrijver Elvin Post leren kennen.

Gewoon bij ‘onze’ eigen boekhandel Maximus. Wat is er nu leuker dan de mens achter de schrijver te ontmoeten? En te ontdekken dat hij een aangename man is én een buurtgenoot. Ik maakte kennis met hem en vroeg hem de oren van het hoofd.

Wat heb je met Rotterdam en met name met Hillegersberg?

“Ik ben in Rotterdam geboren en opgegroeid. Ik hou van de stad om zijn nuchterheid en z’n ‘doe maar gewoon’-mentaliteit. Ik woonde tijdens mijn studie twee jaar in Amsterdam en werkte een jaar in New York, maar mijn hart ligt in Rotterdam. Ik vind Hillegersberg een fijne wijk om te wonen. Mijn kinderen zitten er op school en mijn voetbalclub VOC is ook vlakbij.”

Je hebt in de VS gewoond. Voel jij je toch een Rotterdammer?

“Jazeker. Het was prachtig om een jaar op Manhattan te wonen, en ik vind het ook nu nog leuk om daar te zijn, maar Rotterdam is mijn geboortestad en hier voel ik me het meest thuis.”

Wat heb je gedaan voorafgaand aan je schrijverscarrière?

“Na mijn studie heb ik een jaar gewerkt bij Ralph Vicinanza Ltd. in New York. Vicinanza (hij is inmiddels overleden) was de agent van onder andere Stephen King. Ik beoordeelde manuscripten van aspirant schrijvers, het was erg leuk werk. Tijdens mijn periode in de VS ben ik ook voor AD gaan schrijven. Voor die krant besprak ik vijftien jaar de buitenlandse thrillers. Verder heb ik geschreven voor een heleboel bladen, over zo’n beetje alles wat me interesseert.”

In 2004 won je de Gouden Strop (jaarlijkse prijs voor beste Nederlandstalige misdaadboek). In hoeverre heeft dit invloed gehad op je loopbaan als misdaadschrijver?

“Dit had heel veel invloed. Daarvoor zag ik schrijven puur als hobby. Ik dacht niet dat ik er een beroep van zou kunnen maken. Die prijs veranderde alles. De filmrechten van mijn boek werden verkocht, het verscheen in het buitenland en door die prijs ging het ook in Nederland goed verkopen. Daardoor kon ik een beter contract krijgen voor een tweede boek en hoefde ik tussendoor minder andere dingen te doen. Erg fijn, want ik was in die tijd net vader geworden.”

Onlangs had je een signeersessie bij Boekhandel Maximus. Hoe ervaar je zo’n sessie in je eigen omgeving?

“Als heel prettig. Ik ken Hubert van Belois al lang. Hij is een fan van Elmore Leonard, mijn grote voorbeeld. Die middag bij Maximus was een van de leukste sessies ooit. Uiteindelijk duurde hij bijna drie uur, mede omdat mijn collega Esma Linneman samen met haar moeder langskwam, en ook een aantal mensen van mijn voetbalclub VOC. Hubert schonk koffie en wijn, het was erg gezellig.”

Je laatste boek ‘Dame blanche’ speelt zich af in New York. Waarom niet “gewoon” in Rotterdam?

“Het is een gevoelskwestie. Zo prettig als ik me in Rotterdam voel om te wonen, zo fijn vind ik het om te schrijven over Amerika. Het is toch een beetje het land van onbegrensde mogelijkheden.”  

Personages en dialogen zijn belangrijk in je boeken; in hoeverre ben jij die personages?

“Mijn karakters zijn fictief, maar ik denk dat er altijd wel iets doorschemert wat bij mij hoort. In ‘Dame blanche’ luistert hoofdpersoon Jane Raimy naar Tom Petty. Dat is mijn favoriete singer/songwriter. Ook is haar oma kortgeleden overleden. Ik heb een aantal dingen van mijn eigen oma in dit boek verwerkt. Maar daar houdt het op. Als ik alleen maar over mezelf zou schrijven, zouden mijn boeken heel saai worden. Ik breng het grootste deel van mijn tijd zittend achter mijn computer door en heb een minder boeiend leven dan mijn personages.”

Wat zijn je inspiratiebronnen voor je boeken?

“Dat verschilt. Voor mijn eerste boek was een gesprekje in de metro de aanleiding. Voor mijn tweede een documentaire op Discovery over de grootste (onopgeloste) kunstroof aller tijden. Voor ‘Dame blanche’, mijn laatste boek, putte ik inspiratie uit de verhalen over de stalkers van Carice van Houten en Kate Bush. Het boek gaat over een televisiekok en een psychopatische ex-gevangene die haar op TV ziet en ervan overtuigd raakt dat ze tweelingzielen zijn.”

Haal je ook inspiratie uit je eigen omgeving, Hillegersberg?

“Het idee voor ‘Roomservice’, mijn vierde boek, werd me aangereikt door een van mijn beste vrienden, die in de Heinsiuslaan woont.  Daarnaast heb ik een keer een kort verhaal geschreven waarin het Thaise restaurant Nok Noi  op de Straatweg voorkomt. Dat was toen Wiland Toelen nog de eigenaar was. Hij is later verkast naar Katendrecht en is daar Delibird begonnen. Hij vertelde me dat iemand hem vanuit Thailand had gebeld omdat hij toevallig op dat boekje was gestuit op een tweedehands marktje daar. Dat vond ik mooi.”

Je hebt zelf 2 dochters. Motiveren zij je om ooit nog eens iets te schrijven in het genre van de jeugdliteratuur?

“Ik heb lang geleden beloofd een kinderboek voor ze te schrijven. Het idee heb ik al en er staat ook al iets op papier, maar het vlot nog niet erg. Schrijven voor mijn kinderen is heel moeilijk, ik merk dat ik de lat erg hoog leg en niet snel tevreden ben. Maar het gaat er zeker van komen.”

Foto: Didier Cohen

Elvin Post (1973) debuteerde in 2004 met ‘Groene vrijdag’, dat werd bekroond met de Gouden Strop. Elvin woont hier in Hillegersberg en heeft 2 dochters. Op 8 januari 2015 verscheen zijn vijfde thriller ‘Dame blanche’.

Interview Mandy van Houten, redactie InHillegersberg